Ta Adem’den gelir
Kurban olayı;
Habil’in kurbanı kabuldü
Kabillinki kabil değildi, hak katında.
Kabil kurban etti kendi nefsine
Düşen ilk kan damlasıydı,
Yazıldı alnına katil yazısı
Bu da can almaydı ama;
Kendi nefsine kurban etmişti,
Kardeşi Habil’i

Zaman yürüdü,
İbrahim zamanıydı.
Temiz bir kalp sahibi ibrahim
Tek put bırakmadı, kırdı birbir
Öyle bir imana yükseldi ki;
Canından, sevdiğinden vazgeçmek,
Onun sevgisine yükselmek istedi.

Adanmış bir hayatı yaşıyordu
İbrahim.
Hayatta aldığı her nefes,
Çoktan satılmıştı ebediyete.
İbrahim hanifti,
Tevhide kanat açan,
Ölmeden göğe yükselip,
Allah’a ermiş bir kişiydi.

İsmail ebedi bir hayata
Doğmuştu,
Kesilmişti söz, adamıştı ibrahim
En sevdiğine İsmaili.
Mühlet dolmuş,
Vakit kurban günüydü.

Hadi can dedi, yürü;
Adandığın, varlığının sebebine,
Kanat açma vakti geldi.
Ne tereddüt etti,
Ne geri adım attı ismail;
Yürüyelim dedi, bu canı veren hak
Ondan başka yok ki adanacak/alacak,
Yoluna kurban olunacak ...

İsmaili kurban eden İbrahimi,
Anlamak için insan,
Adamalı Allah’a en sevdiğini, tereddütsüz.

Kendine dönüp bakmalı;
Kaç kurban verdim,
İki parça et mi yükseldi göğe,
Kurban ettiğim hayvan nefsim mi
Yoksa semirtiğim nefsime mi bu kurban,
Değilse;
Düşünmeden, akletmeden kabul olmaz,
Allah katında, kestiğim kurban.

(Kasım 2009- İstanbul)