Bu kadar kolay mıydı ’sözün bittiği yer’de olmak. İçimi bu kadar acıtmak zorunda mıydın? Gözyaşlarımı da saklayıp hüzün durağına anlamaya çalıştım da seni, ’yok’ dedim kendi kendime ’dostluğun durağı olmaz’ ve bilinmez bir duygu kapladı içimi. Varken yoklara sığınmak; bu muymuş ya da ’dostum dediğine her şeyini anlat, paylaş yüreğini’ sözü de mi yalanmış! Demek ki kitleyip dilinle yüreğini, susacaksın şimdi senin yaptığın gibi. Peki dostum, sus. Peki dostum, unut. İnan ’unutacağın’ yalanına. Biliyorum ki sadece alınganlık, biliyorum ki sadece kırgınlık, biliyorum ki dostumsun aslında hâlâ... Oysa zaman akıp gidiyor suskunluğunda. O zaman can, ben de sustum. Gömüp yüreğime sevgini sustum. Yüreğimden kalemime yansıyan sözleri kitliyorum ben de. Dursunlar bir yerlerde, paslanmadan...’Dostundum’, anlatamadım... Kendine iyi bak.

Serap Hocan