çatıya sadece birkaç basamak kala,
fişek gibi bir çocuk fırlar içimden, yuvarlanır merdivenlerden aşağıya
önce izlemek isterim belki, sessizce
öylece bakar kalırım arkasından, ne yapacaksa yapsın diye, gönlünce.

. . .

ve sonra duramam, giderim peşinden…

çocukluk dağlarımıza ne kadar yakın, şehirlerimize ise o kadar uzak
uzayıp giden bir sokakta yürürüz, aramıza bir adım mesafe koyarak.
geceler, kör kandiller sunan gümüş tepsilerdir, kış gibidir bembeyaz
bilinmeyen sevgiler gibi sarılırız, dualar okuyarak ve korkarak biraz.
sonra yeni gün başlar, yarına ne çok benzer ama dün saklıdır içinde
hayaller, hayra yorulan düşlerdir, üç numara bol kovboy kıyafetinde.

böyle izleriz sessiz sinemayı, penceremizden…
.

ve ilk aşk, doğum, sürekli kavga ve bir ölüm…

okul sıraları ve meydan kavgalarında, sanki değişen her manzarada
inanç ve bir kadın olarak yaşam, kolumuza girer, yani tam aramıza.
yeryüzümüzde ilk çiçek böyle hayat açar, bize en güzel gülümseyen
bir başka ormanda ise bir çınar, gölgesini saklar karanlığa, ebediyen.
ve paletler eser esintilerimizden, Boğaziçi bandıralı gemilere benzer
o köpükler gibi sarhoşluğumuz, akar açık denizlere, kaybolup gider.

bir safhası da işte böyle bir köpüktür ömrün, iki gözüm…
.

duman altı bir tavernanın tek kişilik locasından…

haydi kaldıralım kadehimizi, bunca zaman hatırına, yoldaşlığımıza
sonra kol-kola yürüyelim, senin önden çıktığın o binanın kapısına.
biliyorum benim kadar yorgunsun, çıkmak zor gelirse merdivenleri
karakterimiz niyetine bir tutalım, hiç yorum katmadan yüreklerimizi.
bak bir adımda tırmanıverdik işte, çatının birkaç basamak öncesine
bundan sonrası son nefeste, maviyi kucaklayabilmektir gökyüzünde.

ayaklar altındaki kainata, selam olsun dünyamızdan…

. . .

işte çıktık çatıya, ver elini şimdi bana,
rüzgar gibi açılacaktır kanatlarımız, kendimizi boşluğa bırakınca
bu manzarada karşımıza farklı bir şey çıkmayacak
dağlarımız o kadar yakın ve şehirlerimiz gene çok uzakta kalacak.


Cevat çeştepe