2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1033
Okunma
Bu şiir; benim yalnızlığımın ve bazen insanlardan kaçışımın bir tezahürüdür. Evet insanlardan kaçmak kolaydır. Ahhhhhh bir de kendimden kaçabilseydim.
Geceler uzun, geceler karanlık
Gündüzler sizin olsun, bırakın bana geceleri
Karanlığın bitiş noktasında beni bekleyen aydınlık
Duyulur sadece, karanlığın içinden gelen ayak sesleri
Örtün üstüme geceyi, çok üşüdüm
Ben bu karanlığın emzirdiği çocuğum
Farzedin ki bu karanlığın içinde bir yerlerde öldüm
Geceler benim tek arkadaşım, geceler benim tek dostum
Örter üzerini geceler her kötülüğün
Bana göre değil, geceyi geçirmek öyle bir yastıkta
Yıldızlar benim rehberim, çırçır böcekleri sanki bana bir düğün
Geceler hiç bitmesin, nihayet bulsun kara toprakta
Nadir_2009(3)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz