feri yok kollarımın.Yazacak kelimeler gelmez oldu hatırıma,
gözlerimden suskunluğu öğrendi düşüncelerim.İnmez oldu dimağıma..
çığır açtı düşüncelerim,özgürlüğü öğrendi sevdalarımdan
ve fütursuzca acı çekmeyi..ulaşmak için umulana...
ve bir sancı saplanır sol böğrüme ,hüznün en acısından...
kızıl depremler sallar ruhumun en dipsiz köşelerini;
ne sevdalarım,ne fikirlerim,ne yaşayışım ne de yaşanmasını arzuladığım gerçekler uymaz oldu birbirine..
nedir ruhumdaki bu vaveyla......
yada anlamak-anlayamamak-anlatamammak çelişkisi..
insan olmak ne kadar zor
neden insan olmak bu kadar zor...
bilinçaltlarındaki devler yarışır oldu geniş meydanlarda;ve alkışlayanı çok oldu korkularımın..
erken girdi ruhum depresyona;bilirim oysa mü’minin bu lüksünün olmayacağını.

ey hayat ne çok vuslat biriktirdim içimde bir bilsen,
salıversem soluğuna bile yetişemezsin salıverilenin..
söyleyecek şarkılarım var ,çığlıklarım ağlarken duyulur benim..
ruhum yabancıyken bu dünyaya;gönlüm vuslatı arzuluyor Rabbim..
mevsimsiz sağanaklara tutuldum
nefesim kesiliyor,korkuyorum,özlüyorum,
ben bir kulum..bu kadar biliyorum.
neden gönlüm istediği halde kıyılarına vuramıyorum?
çokmu güçsüz,mecalsizim?
yaralarım açılır yara üstüne.tevbe tevbe üstüne..bu kaçıncı yama ?
yüzüm yok ama umutsuz da değilim..

yapayalnız yürüyorum sokaklarda,beni kapında kabul et ;
layık olmasamda affet..
ey mazlumların nefesi
ey kimsesizlerin kimsesi...
kıtmir kulunun dualarını kabul et..