Buldum seni mutluluğun efsane mavi kuşu.
Hem de iki gün üst üste gördüm seni uçarken.
Güneşin gümüş rengi ışığı nasıl da parlıyordu kanatlarında.
Uçuşan sonbahar yapraklarıyla yarışırken.

duyar gibiydim yüreğinin çırpınışlarını, nasıl da korkmuştun.
seni yakalayıp onun içine katacak kafes filan yoktu elimde
Korkup boşuna kaçtın benden, bir daldan başka dala uçup gittin.

Seni bulana mutluluk vaad edilmiş doğru mu mavi kuş.
Görmem yeterli mi yoksa uzaktan da olsa
bir daha hiç kaybetmemek için seni,
denildiği gibi kafese mi saklasaydım yoksa
İyi de sen öyle özgürce uçamayacaksan
Mutlulukla çırpamayacaksan pırıl pırıl kanatlarını
vaz geçerim ben bu esaretli mutluluktan.
Hadi git mavi kuş.
gece mavisi parlaklığındaki tüylerini
savura savura devam et sen uçmaya.
Mutluluk dağıtmaya, Umut dağıtmaya...

Ha unutmadan
seni yine buralarda hep görmek isterim
git ama yine de
çok da uzağa gitme olur mu
yada yine gel…