ben sevince dünya küçülürdü..
bir sen kalırdın heybemde..
birde sana benzemeye çalışan,
aynada ki çocuksu yansıma...
bir son gülüş kalırdı gidişlerinde...
ağlardım,hava kurşun gibi ağır gelirdi içimde…


yanardı kalbim;anlamazdın sen...
tek bildiğim ezber bozanım sendin oysa ...
anlatamayan ben miydim yoksa?

bu şehir sensizlikten ağlarken…
dilim kalbime yalan söylerdi,
söyleyemezdim sevdiğimi sana…
sen bilmezdim, ben sen olurdum vuslatta...
gölgeme sığınır ağlardım;
saatler yoksunluğunu gösterirken



……………



gözyaşlarım ellerimden kayarken ,
kaldırımlar tek sırdaşım olurdu...
ben, canın yanmasın diye
içimde,gözyaşlarımla yeşertirdim hasreti...

sen bilmezdin,ben sensizlikte hep yarımdım ...
güneşler pencereme ırak
hep kendimden biraz daha uzak
bir mum gibi erirdim …sen bilmezdin

nadasa bırakılmış topraklar gibiydi hayat,
ne tarafa baksam birileri haykırırdı ismini,
unutamazdım seni; gelmeyeceğini bilsem de
ayrılık limanları benim hep meskenimdi…



…………….




bazen gece olurdum,üşürdüm…
rüzgarlar savururdu kuru yaprak gibi bedenimi
en karanlık anlar bile bitmezdi…
yaralarım başka yaralara gebeydi

bazen de ,ölmek isterdim…
karanlığı bavuluma koyup;
senden yoksun olmayı dilerdi yüreğim
ama kalbim kabrime sığmazdı asla
bitmezdi bu aşk her yanımı toprak bağlasa
12 ayın birinde gelmen umuduyla
yolların bir türlü seni getirmeyen sensizliklerine dalıp…
sensizliklerde bile sen olur…seni düşünürdüm