bak yine sana yazıyorum
ne kadar çok kızsam da kendime
ve bir o kadar da ,saçma sapan gelse de sözlerim
seni anlatmaya çalışıyor,ihtiyarlamış kalemim



biliyorum,yine yarım kalacak ,bir şeyler
bu şiir hiç bitmeyecek…biliyorum
kanıma dokunacak nameler belki de
ama senden, ala koyamıyorum zamanı



bir yerlerde karşıma çıkacak; bıçakla kazınmış adın
hissediyorum…hüzün lodosları var yine soframda
seni buluyorum;bir içkinin dem kısmında
soğuk bir yalnızlık mezesinin yanında
sen oluyorum; ilerleyen gecenin koynunda





hayatımın çıkmaz sokaklarında dolaşırken
iliklerimde aşk var sanki…
ve sensiz ;mavi bir cumartesinin ötesinde,
bir pencere kıyısından bana bakan ,bir göz oluyorsun sen
dokunamıyorum;uzaklaştıkça tutuşuyor sol yanım




………………............





bak yine sana yazıyorum…
üşüse de hoyrat rüzgarlardan kalbim
ve bir o kadar da ; bırakıp gitmemi önerse de aklım
ne yapsam olmuyor…



biliyorum ;bu şiirin sonunda;yine son dileğim sen olacaksın…
dayanamıyorum;bir yağmurun gölgesinde ağlıyor sol yanım…



gece ilerliyor sensizliklerde
güneş sanki içimde batıyor…
her defasın da ayrı bir acı ,
ve bir o kadar da tuhaf bir biçimde…



can sıkıcı birkaç kelime oyunu kuruyorum kendimce
her defasında isminin baş harfi çıkıyor karşıma…
yalancı yıldızların gölgesinde;seni düşündükçe
seni sevdiğimi haykırıyorum,
bu hüzün dolu sevda sahnesinde…



...............……..





bak yine sana yazıyorum…
bir şehrin gözyaşı döken kaldırımlarından
ayrılık peronlarına sapıp,
başka bir sabahın, günaydınlarında
ve ellerimi ısıtan bir çay bardağında
titreyen gözlerimle sana yazıyorum…






hayalini sardığım ,bir sigaranın dumanında
ve içime çektiğim havada…
bak yine sana yazıyorum…
dünde ölmüş bir gencin masalında…





izlediğim bir filmin seni anımsatan karesinde
sır gibi sakladığım adını duyduğumda
kurşun yarası gibi ağır gelen… içimde ki şiirin her atışında




içinde ‘’sen’’ geçen bir türkünün barınağında
seni düşündüğüm her anda…
ve yaşadığım güzel bir hikayenin son kısmında
sana yazıyorum…





aynada ki korkak yansımamda
ve gecenin içime çöken karanlığında
sen oluyorum;elime kalemi her alışımda
bak yine sana yazıyorum…ürkek yakarışlarımla




......................




bak yine; senle bitiriyorum şiirimi…
benzettiğim senin adın;
şiirin , penceremde kaybolan buhusun da
ama biten şiir değil, her defasında ben oluyorum…
bu beni benden alan sensiz sokaklarda…



ne yazsam olmayacak biliyorum
alacakaranlık vuslatlarımda, batarken dibe,
hıçkırıklarım da kayboluyorum…
cebimde ki bu son sözcüklerle…
bak yine sana yazıyorum…