DAHA ÇOK ÇOCUKSUN



hala çocuksun

koşup oynarken dizlerini acıtır, ağlarsın

ansızın on yaşına gelirsin

gözlerini hayata dikersin

tüm oyunları arkanda bırakarak



on beş yaşında

büyük insanların arasında olmanın ilk buluşması ile… başın döner

yirmi yaşında hayat seni öyle kucaklar ki

oyuncaklarını çok özlersin

yirmi beş yaşına geldiğinde, artık çocuk olmadığına karar verirsin

dünyanın tos pembe renklerini, silersin



derken yaş otuz beş olunca

şiirin etkisinde kalır

yolun sonuna mı geldim dersin



yıllar sana: “kırk yaşındasın” diye seslendiğinde

üzdüğün insanları ararsın

“ne kadar haklıymışlar” diye tahta sandalyede saatlerce düşünürsün

sonra bir bakarsın ki :

“sen, tekrar çocuklarında yaşıyorsundur”

ama onlara kaygılanan sensindir…

anlarsın, senin için endişelenen insanların kıymetini



zamana, hayata suç atarsın

yakalayamadıklarına sessiz kalırsın

Yıllar senden alıp gittikleri ve sana bıraktıkları ile böylece akıp gider



bir gün, camın pervazında begonyaların olduğu, sararmış tül perdeyi aralarsın

caddeden koşturan insanlara bakarsın

kulağın geçmişten gelen bir şarkıya takılır

ellerin buruşmuş sana, seni hatırlatırken

sen,

kendine şöyle dersin:

“daha çok çocuksun”

sesin usulca kulağına fısıldarken

hayatta ne kadar çok düşüp,

avuçlarının nasıl acıdığını anlarsın..

kırıp geçtiğin dostlarının, kandilleri altında bir mezar taşı dikersin, kabrine



elinde sana ait tek kitabınla

öylece dura kalırsın

hani doğduğunda defter olarak yüreğine verilen…





15 ekim 2009