(Sayın M. Fatih KAHRAMAN’ın (M.F.K) GELİR şiirine atfen)

Yazları yeşil olur, kışın ise bembeyaz,
Yaza erik ve üzüm, kışa ise kar gider.

Yediveren misali, bire binler verilir,
Kırmızı bir çiçeğe çekirdekli nar gider.

Layık kul olmak için semaya el açılır,
Gönüllerden kasavet, bedenlerden har gider.

Yiyip içtiğimizin hangisini yarattık?
Şükür; dile otursa, başlardaki şer gider.

Gönül nefrete değil, sevgiye köşk olursa,
Nağmesine bağlama, keman, cümbüş, tar gider.

Özü sözü bir olan omurgalı kişinin,
Kalır hoş bir sedası, ahirete kâr gider.

Kim kafaya takarsa yalan-yanlış şeyleri,
Gerçeklerden kaçarken, vücudundan ter gider.

İki devrelik maçın, ilk devresidir hayat,
Defans sağlam olmazsa, hücuma top zor gider.

Kapasite sınırlı, her şeyi almaz akıl,
Kalp ile çıkılmayan yol sonuna yar gider.

İnancını yaşayan, yaşamına inanmaz,
Bu hayata aldanan iki gözü kör gider.

Her zerrede bulunur, nizam ile intizam,
İyiye her yol açık, kötülere "Dur!" gider.

Gerçek; güneş gibidir, balçık ile sıvanmaz,
Hak; simayı parlatır, yalan ile nur gider.

Mabudunu unutup mala tapan insanın,
Üstüne kubbe çöker, altından da yer gider.

Cihad için kararı alıp yola çıkınca,
İmanlı yüreklerin önlerinde BİR gider.

Nedametle bir defa dua ederse mümin,
Rahmanın rahmetiyle, gönüllerden kir gider.

Bir kalpten diğer kalbe akan gizli yollarda,
Düğün dernek kurulur, halay, zeybek, bar gider.

Dünya koca aile, kimse tek olmamalı,
Eğer düzen olmazsa, namus, şeref, ar gider.

Yürünülen yol değil, hayatın kendisidir,
Vasıta bozuk ise, cadde, sokak dar gider.

Niyet tamamen halis, istikamet doğruysa,
Kul bütün günahını arkasında kor gider.

29.10.2009/Malatya