Geç kalınmış cümlelere gebeyim ben artık...
Anneliğim kimseninkine benzemez.
Ve eziyet vermez hiç bir bebek,
Cennetin bekçisine böyle derin...

Bağışla...
Sana layık olamadım.
Olmayan sonları yar edindin kendine,
Sustum...
Ben gönderdim o minik çocuğu da...
Hani hatırlasana
Yine bir pazar,
Gözleriyle beni işaret etti sana;
’abi bi mendil’ dedi,
Oralı olmadın.
Döndü gitti beni sende bırakarak...
Bense solundaydım hâlbuki
İnce bir camekân arkasında;
Beyazın yüzüme vururken,
İçimi saklıyordum fırtınalarından...

Bağışla...
Pay çıkardım kendime dağılan ümitlerden.
Son defa öptüm gözlerini bugün
Ve yağmura sakladım gözyaşlarımı;
Sanki dün gibi nefesini yanımda hissedişim...
Ben olmamam gereken yerdeyim.
Bu kadar soğukta değildi geçen sene
Hatırlarım hala,
Yine başkaları için...

...

Bağışla...
Ben söyledim göğe ağlamasını.
Yerime
Ve benden daha gür,
Tüm insanlığa,
Tüm İstanbul’a...
Son defa el salladım son vapuruna boğazın
Ve benimle kapandı nadide mekânlar.
Seni uğurlarken onlarla da meşk ettim yalandan.
Oturup o bankın üstüne
İçime çektim lacivertini gecenin...

Bağışla beni...
Başka tenlere de dokundum ben
Sen yokken.
Bile bile kanırtmaktı acıyı benimkisi...
Oysa yalnızca sana söylenmeliydi,
Geç kalınmış ne varsa
Katran karalarda boğulmaktansa
Sana anlatılmalıydı...

Geç kalınmış cümlelere gebeyim ben artık...
Annelik,
Beni cennete layık kılan
Ve inanmak sonsuzluğuna
Allah’ın.

Teşekkürler Tanrı’mm...Artık İstanbul’a veda etmeliyim.