çarpışan sensizlik gibidir şairin şiiri
kuytularda kokan zambaklar gibi belki
sevmeden bıkmayan yüreği
çıldırmış olmalı şairin
kendine gelmez ne desen de
çünkü çizdiği yolu incedir şairin
geceler kadar karanlık olur gözleri
bilmeden geçtiğini görecek zamanı
çürümüş toprağın altındaki beden gibi
kaybolmaya meyilli olduğunu görecek
fakat her an aralıkta kalan umudunu korur şair

bir gülün dikeni değildir şair
benzetmenin ötesindeki benzetmedir şair
sarmaşıklaşmış divane gönüllüdür şair
belki yalnızdır her zaman şair şiirinde
yalnızlık savrultur bedenini
bir anda sürüklendiğini görür
sahralardaki kum tanecikleri gibi
rüzgaralara takılır divaneler gibi
bir yandan bir yana ..
ama şair hafif rüzgar esintisine yenilmeyecek biridir
her zaman kendindeki gerçeğe adım atar
içindeki sesi dinler ve gider ardından gider şair...(yazan rıyo)