Güneş nasıl uzaksa.
Nasıl erişilmezse gökyüzü, öyle uzaksın bana.
Seni düşünüyorum, alev alev gözlerini.
Dayanılmaz bir özlem sarıyor yüreğimi.
Bir sigara yakıyorum.
Zaman tükeniyor parmak uçlarımda.
Seni düşünüyorum bir de gözlerini.
Yokluğun kahrediyor beni.
Tenini özlüyor ellerim ürperiyorum.
Gecenin bir yerinde hüzünle doluyor gözlerim.
Kimse bilmiyor ağladığımı ben biliyorum...

Bir bulut geçiyor penceremden.
Bir kuş yuvasına dönüyor.
Yüreğimde dayanılmaz bir acı.
İzmir’de akşam oluyor.
Karanlık bir denizde yol alan kaptansız gemi gibi günler.
Kirli bulutlar ağıyor üzerime.
Fırtınalı gecelerde döverken dalgalar yüreğimi.
Deniz fenerine hasret.
Umarsız kaptan gibi bir ışık arıyorum...

Yine bahar geldi geçiyor.
Savruluyor mayıs gülleri.
Ihlamur kokuyor rüzgar.
Geçmiyor sensiz akşamlar.
Unuttum sabahları kuşlara günaydın demeyi.
Unuttum ağız dolusu gülmeyi.
Akşam oluyor, çöküyor yüreğime hüzün.
Şiirimin kapılarını zorlayarak, sarsarak yüreğimi.
Bir dosta döker gibi açıyorum içimi şiire.
Güz yaprakları gibi şimdi günler.
Düşüyor bir biri ardından ağır ağır...

Hüzünle yatıp hüzünle kalkıyorum.
Sevişmesiz aşkların sızısı yüreğimde.
Gözyaşına katık edip hasret yiyorum durmadan.
Demir alıyorum kıyılarından acının.
Ardımda düş izleri.
Çarpıp kapısını yollarına düşüyorum bu şehrin.
Sesinin olmadığı bu kentten.
Kaçıp gidişlerimin sonu yok.
Yollara düşüyorum uçuyorum turnalarla, serçelerle yürüyorum.
Kızıl bulutlar doluyor gözlerime...

Sevgilim sen yine gel.
Isınsın bu yalnız yürek.
Hüzün coşkuya, acı sevince dönüşsün.
Saçlarına bir çiçek tak bana gelirken.
Ağaçların yeşilini, denizlerin mavisini.
Doldur getir gözlerine.
Katıp önümüze yaşamı.
Tutalım elinden rüzgarın.
Rüzgar tutsun elimizden.
Gel de artık bahar gelsin.
Güzden ektiğimiz fidanlar yeşersin.
Saksımızdaki karanfil korkmadan çiçeklensin.
Çalsın kapımızı gün ışığı, serçeler üşümesin...