ertelenmiþ

hep ertelenmiþ aþklarým oldu benim,
yarýnlara býraktým kendimi,sebebimi,
ertelenmiþ mektuplar yazýp
ertelenmiþ tarihler aldým tanrýdan mutluluk adýna!

hep ertelenmiþ aþklarým oldu benim,
solmuþ güllerle çaldým mutluluk kapýsýný;
hep ’bugün git yarýn gel’ler karþýladý beni...
ertelenmiþ randevularýn
ertelenmiþ buluþmalarýydý gördüðüm rüyalar bile!

hep ertelenmiþ aþklarým oldu benim,
küçümser gibi baktý hayat uzaktan uzaktan
ve silmedi gözümün yaþýný;
oysa ben hep ertelemiþtim aðlamalarýmý!

hep ertelenmiþ aþklarým oldu benim,
ve hep kýrmýzý biber tadýydý mutluluk bana,
soramadým bir defa olsun kendi adýma tanrýya;
erteledim onu da hep...
ve þimdi ertelenmiþ bir ömrün dünlerini yaþarken,
sövüyorum hayatýn anasýna avradýna!
sövüyorum da umursuyor mu sanýyorsun beni;
bak dün yine gittim kapýsýna,
mutluluk yine erteledi beni...