her sabah
başucumdan
alır giyerim
çocukluğumu yeniden.
işe gider
çelik-çomak oynarım
ne çıkar
büyüdüysem


çizgili topacım
rengarenk bilyelerim
yok gerçi, bugünlerde
kumdan kalelerimi de
yemiş, bitirmiş deniz.
bilseniz
nasıl gizledim
çocukluğumu içimde senelerdir
bet beniz
prangalı kelebeğe
dönmüş derdiniz.


emin olun
büyüdüysem
suç benim değil.
ortalığa bunca kin
bunca nefret saçılmışken
Şeytan’a uymadan
hala gülümsüyorsam
bilin ki çocukluğumdan.


doğru, elma şekerimi
kimseyle paylaşmadım
cezama da razıyım
suçum bu kadarsa.
gerisi iftira
demokrasi diye diye
ne kimseye saldırdım
ne Irak’ı bombaladım.
kulağıma fısıldanan
vaatlere kanıp da
açılım da yapmadım.
çok şey istemedim
zaten hayattan
yükseklerden korkarım.


soluduğum huzur
bir de can yoldaşım
avucumda kalanlar.
bakmayın
çocukça gülümsediğime
şimdiki oyuncaklar
çağa ayak uydurmuşlar
ne ben onları anlıyorum
ne onlar
beni anlıyorlar...


27-10-2009
....Ayvalık....
H.Hikmet Esen