Yandım gül yangınında, dondum ayrılık gecelerinde
Rüya kuşlarım yetim güftelerin hecelerinde..
Ağlayan kütüğe bel bel bakan nüfus cüzdanım
Altı delik sümerbank ayakkabım, şiirim
Geceyi beklerken sabah doğmalarında..
Cennete güz mevsimi ısmarladılar
Yarın ki resmimi yapan aynalar..
Girmeye görsün ömür treni
Taş örgülü ve taş yürekli
Kara tünel zamanlara
Yanarım da yanarım,
Kendi sıcağımdan
Ve dumanımdan
Boğulurum...
Nerdesin
Sonsuz
Nur?

Dar kafese nasıl sığmış bu gökler?
Bir yer ki inişi zor, zor işte zor
Çıksan çıkılmaz, her tarafı yokuş
Ova, deli toynak arzularımda
Dağ, kanadı kırık yaralı bir kuş
İçinde doruk taşıyan dip benim
Kemiği sızlayan son garip benim

Terminalde emanet ofisi miyim hayret!
En sonunda anladım ben ki bana emânet..
Şaket beni, parçala, gel ey ölüm meleği!
İki yere teslimim: Ruhum göklere,Hakk’a
Ve günahkâr bedenim çılgın kara toprağa...

Nur
Gel yağ!
ve sende
Arkasından
Yağıver yağmur!
Bil halimi, anla!
En son bataklıktayım
Yükselmiş çamur çeneme
Ne olur, ne olursunuz ne!
El atın geçen senelerime!
Kalem, kâğıt, kudüm,ney ve güvercin
Niye öfke, niye nefret, niye bu kin?
Alın beni uçurumdan, çıkarın, çekin
Cümle şiirler dilsiz, kelimeler de ruhsuz
Aşkım sur’un üflenmesi, uçsuz bucaksız ova
Bilmezdim nefes alıp vermek dava içinde dava! ..

Mustafa CEYLAN



----------------------------------
-(Gülce-Üçgen)