NEYZEN


Üfle ney’inden nârı, yansın kavrulsun yürek
Devran durur, yıldızlar yerlere iner, neyzen.
Niyazlar salar göğe, ihvan, boyun bükerek
Mevlâna’dan Mevlâ’ya, arz – ı hâl gönder, neyzen.

Ateş mi nefesindir, nefesin mi ateştir,
Ney’den dökülen nağme, kaç aleme güneştir,
Hakk’ı söyleyen neyzen, Yesevî’lere eştir,
Üfle ney’i, kalpteki ateşler söner neyzen.

Hem neyzenin, hem ney’in, yanık, oyuktur bağrı,
Arama devasını, derman bulmaz bu ağrı,
Ney’den yükselen nefes, derviş Yunus’tan çağrı,
Semazenler semahı ney’inle döner, neyzen.

Mecnun’u kıskandırır neyzenin ney sevdası,
Kerem veda eder de, olmaz ney’in vedası,
Ney sedasıyla gelir ehl – i aşkın duası,
Pervaneler ateşte ney’inle yanar, neyzen .

Sihrine kapılanlar neylesinler Lokman’ı,
Bir kuru kamış verir gönüllere fermanı,
Dertliler ney’de bulur dertlerine dermanı,
İflah olmaz bu yara, ezelden kanar neyzen.

Ney derviş nidasıdır, gülşende bülbül sesi,
Neyzen üfler, ney ağlar, kırılır can kafesi,
Alemleri titretsin, inleyen ney nefesi
Mahşerece çağlasın, olsun bir pınar, neyzen