Memleketin birinde, büyük bir çiftlik varmış,
Oradaki hayvanlar, yiyip içip yatarmış.

Adı üstünde eşek, sıkılmış bu hayattan,
At ile öküzü de usandırmış rahattan.

Demiş: Burası rahat, burda neden kalalım?
Haydi, kalkın gidelim; biraz hava alalım.

Üç kafadar çıkarak, gece vakti kapıdan,
Gittikçe uzaklaşmış, o muhteşem yapıdan.

Derken üç yol ağzına, ulaşınca durmuşlar,
Ne yapalım diyerek birbirine sormuşlar.

Üçü de bakakalmış, birbirinin gözüne,
Yine eşek başlamış, anırarak sözüne:

“Yolumuz ayrılıyor, haydi helalleşelim,
Altı ayın sonunda, burada birleşelim.”

Diğer iki arkadaş, bunu kabul etmişler,
Orada vedalaşıp ayrı yola gitmişler.

Çabuk geçmiş altı ay, dönmüş üçü de geri,
Atla öküz perişan, bir kemik bir de deri.

Eşek hiç uzatmadan “Hoş geldiniz!” faslını,
“Bu haliniz ne?” diye, sormuş işin aslını.

Önce öküz başlamış, anlatıp inlemeye,
Eşekle at hazırmış, merakla dinlemeye.

Yolum çok uzun sürdü, üç gün boyu dolaştım,
En nihayet güneyde, bir çiftliğe ulaştım.

Beni gören insanlar, içeriye aldılar,
Gencecik düvelerin, üzerine saldılar.

Dedim ki: Oh ne rahat, böyle hayat ne güzel,
Keşke kaçıp buraya gelseydim yıllar ezel.

Bu devran hep böylece, sürecek sanıyordum,
Sonradan anladım ki boşuna kanıyordum.

Ne zamanki çiftliğin, traktörü bozuldu,
İşte o gün alnıma, kara yazı yazıldı.

Çiftçi dört gözle bekler, tarlası için güzü,
Arasa da bulamaz, benim gibi öküzü.

Yoruldum, hastalandım; aldıranım olmadı,
Diz bağlarım çözüldü, kaldıranım olmadı.

Vakit tamam olunca gece yarısı kaçtım,
Anladım ki elimle, başıma bela açtım.

Sıra ata gelince indirmiş kulağını,
Konuşmaya başlamış, bükerek dudağını:

Dinleyince öküzü, hafifledi kederim.
Öküz dostumuz ile aynı benim kaderim.

Beni tanıyorsunuz, sevmem asla yalanı,
Bunca zaman boyunca, çözmediler palanı.

Sizden ayrı kalalı, sürekli yük taşıdım,
Bazen küçük bir çuval, bazen büyük taşıdım.

Arpa yüzü görmedim, gördüğüm kuru saman,
Öyle yere düştüm ki cehennemden de yaman.

Günler boyu aç-susuz çalıştırıp durdular,
Yük çekmek yetmez gibi koşturdular, yordular.

Zaman doldu diyerek döndüm geriye ben de
Sen anlat eşek kardeş, şimdi de sıra sende.

Anlatmaya başlamış, eşek mağrur edayla:
Her şey burdan başladı, küçücük bir vedayla.

Epey gittikten sonra karşıma çıktı nehir,
Nehri yüzüp geçince buldum bir koca şehir.

İnsanlar toplanmıştı, kocaman bir alana,
Konuşmacı ne derse alkış çalan çalana…

Kalabalık görünce, anırdım o meydanda,
Oradaki insanlar, bana döndü o anda.

Dediler: Sesin güzel, sen gel bize başkan ol,
Hatta canın isterse, bizleri kaz gibi yol.

Son altı ay boyunca sadece yiyip içtim,
Orda da rahat battı, siyasetten vazgeçtim.

Gideceğim deyince önüme oldular set,
Anırmakla olurmuş, o ülkede siyaset.

Olan oldu bir kere, dönmeyelim geriye,
Yine benim yolumdan, gidelim ileriye.

Sizler de bilirsiniz, ben bir garip eşeğim,
Bu ses bende oldukça, serilidir döşeğim.

Nasıl olsa orada, yine başkan olurum,
İkinizi yanıma, yaver diye alırım.

Öküz ve at hayretle, şaşırmışlar olana,
Çaresiz bir şekilde uymuşlar bu plana.

Eşeğin sözlerine ikisi de hak vermiş,
Gittikleri memleket gerçekten güzel yermiş.

Üçü de ayrı ayrı, birer parti kurmuşlar,
Sonunda yetim hakkı yiyerek kudurmuşlar.

O da kâfi gelmemiş, memleketi bölmüşler,
Öküz ile at bile anırarak ölmüşler.

Neticede bir ders var, anlatılan kıssadan,
Uzatmayıp sözünü bitirmeli kısadan.

Biz insanlar böyleyiz, bağıranı severiz,
Baldırımız çıplakken başkasını överiz.

Büyük görünenlerin riyadandır taçları,
Aza kanaat edip, düşünmeli açları.


09.09.2007/G.