Közümden duman sızıyor
Yavaş yavaş boğuluyorum
Ölümden önce son rötarım artık
Derinlerde acım çok derinlerde
Dimağımda hep aynı sesin yankısı


Yalnızlık sürükleniyor meçhul düşlere
Dönüşü olmayan gidişlere
Reddetmişim hayatın bütün renklerini
Fersiz gözlerim küskün gün doğumlarına şimdi


Dudağım bütün söylemlere lâl
Bir yerlerde dinmeyen bir sızı
Durmadan kanar
Yavaş yavaş uzaklaşıyorum kıyıdan açıklara
Sığınacak liman mı var ?
Ya da boş ver
Suların mavisine karış da bitsin ömrüm bana dar


Kan rengine çalıyor gözümün akları
Kısık bir pencerenin ardından bakıyorum
Hızlı seyrine dünyanın
Tozu dumana katıyor hatıralar
Ruhum daha ne kadar taşır beni bilmiyorum?


Gecenin gizemine bırakıyorum kendimi
Ansızın çıksan diyorum karşıma
Tutunuyorum hayalinin kollarına
Gelmeyeceksin ben de biliyorum ama
İçimden bir ses
Gelecek diyor bir gün mutlaka


Senden mahrum günlerim
Suya hasret bir toprak bedenim

Lacivert bir perde çekerdik hüznün önüne
Dolunayı da yakardık tüm evrenin üstüne
Kuş tüyü hafifliğinde düşerdik
Karanlığın koynundaki kızıl döşeklere
Tasviri mümkün değil hayalden öte


ben hasretle bekleyip
sen özlenirken
Umudun garip kokusunu sökemedim küflü kirişlerimden

İNCİ DENİZ

Kaleme alınış tarihi
2009 Ekim


Güzel yorumuyla mısralarıma değer katan sevgili KALİMERA’YA gül yüreklime sonsuz
teşekkürlerimle.İyi ki varsın.