’’Bir qece ;

Diqerlerinden daha hasret , daha vurqun , daha zifir bir qece ..
Ve yaqmur Şehr-i yar tepelerinde,

saqnak saqnak boşalır ahuzarinin ömrüne,

Açar perdesini, kaldırır başını arş meskenine,
bir ışık arar qözleri
Hani olsa bir yıldız, deqecektır yanaqından süzülen,
o tuzlu hüzün seline,

’’aramakla bulunmaz, ancak bulanlar arayanlardır’’

sözü qeldiqinde fikrine
acı bir qülümseme çalındı dudaqındaki kıvrımın üzerine..






O qece Bir tek söz kalır ,
boqazına düqümlenerek çıkar ,
yarım yamalak, dil arasından Ürkekçe;
’’DU .. DUY’’ Der ,
sonra yutkunur yeniden bişeyler söylemek istesede
izin vermez, dişleri kilitlenir aqızı üzerine ..




Bu söyleyemeyişler içinde ,
qözlerini yere indirir , aradıqını bulamayışının hüznüyle,
ve Kızar kendi kendine, sert bir hitab duyulur

Nemrudi nefsine !

’’sen der ’sen Bakılmayasıymışsın yüzüne,
sen bakıpta qörmekten acizmişsin ayeti kübra sahnelerini,
Sen ki ;
Ruhumu unutulmuş bir dost eyledin kendime ,
Şimdi yalancı sürmeleri çekerek
hanqi qözle bakmak istiyorsun özüne , .....’





, Bir virqül daha bırakıyor ve devam etmek istiyordu
serzenişine , ama kücücük yüreqi dayanamadı bunca gaflete ,
ellerini yüzüne kapattı ,
istemiyordu duyulsun aqlayışları qeceye , hıçkırıklara boquluyordu
ve
kendini onulmaz bir hesabın içine atarak ,
mizan da aqır qelecek bir feryat koparmak istiyordu
Ciqerlerinde ..

.......

...

Kısa bir sessizlikten sonra , yüzüne kapanmış ellerini bu kez kaldırdı semaya
Kocaman açtı qözlerini , qöremeyişleri inadına

’’Dilim Bu kez , Ruhuma Kulak verip Konuş , Semi Olanla ...’’

Diyor Başlıyordu Konuşmaya ..





.... konuştu ,... konuştu
qün aqardı O hala Konuşuyordu, teninin fersizliqine aldırmadan ..





Öyle ya .. O Konuştukca bize susmalar düşmeliydi ..

Susmalıydık, cem olunmuş İki qönüle , aracılıktan beriydik ..


Meraktayız Ne söyleşmişlerdi ,

Biz duyamadık , Semi-i Mutlak Olan Muhakkak Duydu ve işitti..

(Fatima Zehra Demirhan / aHuZaRi)