Uykusuz geçen gecenin sabahı güneşte doğdu,
Geceyi sabah yapmak kolay ama neden?
Bu düşünce, bu sonsuz merak niye?
Belki vardım, kimbilir belkide varamadım.
İsyan denen şu vahşi ama gerçekçi şehre.
Tüm mutluluklar içine dolacak sanırdım,
Hıdırellezde taştan ev yapanların inancıyla;
Kimseye kızamam, çünkü kendim kazdım,
İçinden çıkılmayan o ızdırap çukurunu.
Bir zamanlar çıkmak istemezdim,
Şimdi çılgınca bir arzu tam tersine;
Ne seni benim yanıma indirecek bir ip;
Nede beni sana çıkaracak bir merdiven.
Biz bunları çok önce yok ettik öyle değilmi?
Yanyana iki yolda yürüyoruz seninle,
Ama her adımda ayrılıyoruz gerçekte...

ŞENOL ARIKAN