ben hep çocuk kaldım
22 yaşında dev cüsseli
iri saydam telaşe habercilerinin
bir cuma günü ansızım doğuşumu
cihana bildirmesiyle tanındım
birçok hayat birçok engame tanıdım
sürüklendim acı çektim
köprü altı şiirleriyle büyüyüp
bir uçurtmanın peşinden koşup durdum
bazen çok kolay kandırıldım
bir çikolatalı gofrete tav oldum
meşin yuvarlak hayalim oldu
sokakta arkadaşlarım oynarlarken
ben hep seyirci oldum
konturpiye olmuşum farkına varamadım
oklava sopasının tadını iyi bilenlerdendim
pamuk şekeri nasıl bişeymiş ne için gerekliymiş
17 yaşında anladım
en lüks oyuncagım kağıttan bozma futbol oyunumdu
herkesin bir süperman olma umudu vardı
saklanbaç oynarken bile hep sobe ben oldum
terlikler vardı ayağımda kaçamadım
komşunun ziline basıp kaçanlar yerine
dayak yiyen ben oldum
kendilerince lakap takıp eğlenip güldüler
aşşalanan ben oldum aldırmadım
birini sevmek istedim sevildiğimi sandım
tipim kayıkmış
aynalara bakamaz oldum
umursanmadım genelde hep yıkılan taraftım
pembe tatlı gülenlerin
nasıl duygular taşıdığını iyi bilenlerdenim
bir kutu kola içebilmek için
bir ay para biriktirdim
tremisu neymiş ki
tadına bile bakmadım
luna park önünden geçip iç çekenlerden oldum
param yoktu
onca yolu yürüdüm durdum
serseri dediler işe yaramaz
zibidi
boş verdim nederlerse desinler
ben hiç bir zaman umudumu yitirmedim
bekledim güneşin daha güzel doğacagı
bir günü daha