ALÝ DAYI

Ali dayý’nýn yoktu, evi arsasý.
Kaldýðý yer komþunun,merdiven arasý.
Zavallý kimsiz, kimsesiz
Bazen hýçkýrýklara boðulurdu,
Aðlýyorken sessiz, sessiz...
Bir kase çorba, bir kaç dilim ekmek,
Getirirse konu, komþu
’Ziyafet! ’ derdi.Ali dayý
’Pirzola olsa neyleyeyim
Diþ mi var ki; çiðneyecek!
Çorba bana en evlasý.’
’Vay be vay ’ diyordu.
Yýllarca çektim gavurun kahrýný da
Çekilmiyor böbrek aðrýsý’
Alamanya’dan kazandýklarýný
Kaptýrýnca bankere,
Ýnme gelmiþ, ölmüþ; o yýllarda karýsý
O gün, bu gün, hiç barýþmamýþ
Þansý ile arasý.
Her deðiþen ikdidarla
Verilen söze güvenerek
Sevinir umutlanýrdý,
Eline geçecek diye,
Alýn teri, gurbet parasý.
Sözü veren unuturdu da Ali dayý
Bu sözlerle avunurdu.

Hacý baba, gece boyu
Ali dayý’nýn iniltilerini duymuþ.
Vicdaný rahatsýz olmuþ.
Cuma günü, camii de durumu
Cemeate duyurmuþ.
’Bizim Ali,çok acý çekiyor
Herkes kolundan kopaný’ demiþ.
’Sonuçta Allah rýzasý
Temin edelim ona doktor ilaç parasý.’
Ali dayý, parayý alýrken utangaçtý
’Gece boyu’ diyordu, nemrut canýmý çok yaktý.’
Anlaþýlan tek dileði, bu gece rahat uyumaktý.

Týklým, týklýmdý bindiði otobüs
bir genç yerini sarýlarak Ali dayý’ya býraktý.
Ali dayý oturduðu koltuða minnetle yaslandý
Eli ile cebini þöyle bir yokladý,
Ýnanamadý defalarca aradý
Biraz önce otobüse binerken, þuradaydý.
Nice sonra soyulduðunu anladý,
Bu sefer içi daha derin yandý,
Geri dönmeyi düþündü; utandý.
Geceye kadar aç milaç
Orda, burda dolandý
Bir parkta ki bankýn üzerine uzandý...