sezardan çok mu bıçaklandın sen?
Varolma savaşın ne senin demişti bana!
Gözlerimi kapatıp okurdum şiirleri, şarkıları...
sırf gözlerini içimde taaa şuramda hissetmek adına...
Rengi belli değil benim şansımın...
Mavi, yeşil, turkuaz, siyah, kahve....
şansımın rengi belli değil işte, kapattım gözlerimi karanlığa...
Yardımına ihtiyacı olan bir kadındım...çocuktum...biliyordum...
aklımın sarhoş ahmaklığı...
gitmelerimin durduğu dakikaları...
içimde yaramaz çocuğa dur diyememek gibi...
Çemberimde Gül Oya’nın bir sahnesinde
hiç yakıştı mı sana demek gibi...herşey...
bulutlu...tozu dumana katan yangın gibi...
kafam karmakarışıktı...ağlamak da rahatlatmıyor ki beni...
Kalbim ağrıyor...
Uykusuzluğa, yorgunluğa değil de...
Yoranlara ağrıyor...
Duracak gibi ağrıyor...
Birileri öldükçe yaşayıp duruyoruz biz işte...
Birileri öğretmiş işte...
Hiç ölmeyecekmiş gibi yaşıyoruz ya!
İşte bu bana en çok koyan...
Şimdi...şu an...