Buruktur bugün yüreğimiz...




-Bizim annemiz öldü...
annelerimizi toprağa can ettik....



-Ya biz?
Anneydik, yavrumuzu rabbimize emanet ettik...



-Hiç bilmiyorsun...
ellerinde çiçeklerle annelerine giden yavruları
gözyaşıyla seyrettik camlardan...
biz anne olamadık...



-Ah, can...
ne çok isterdik bir yuvamız olaydı,
belki anne de olurduk, eş de...


-Tıkalı mı kulaklarınız,
duymazsınız hıçkırığımı...
herkes annesine sarılırken
bizim boynumuz bükük,
minicik ellerimiz boş kaldı...


-Ya ben...ya ben...
Ne hallerle büyüttüm de
şu yaşlılık günlerimde
huzurevi oldu yuvam...
Belki
gelir şimdi yavrularım
şu kapıdan...


Bir gülsün sen anne...
Rabbimin cennetinde.
ver öpeyim o mübarek ellerini...
karışsa da gözyaşlarımız birbirine
su olduk,
sel olduk,
yel olduk...
Bir olduk.
Canız biz..can...
ister yanımda ol,
ister kanımda,
ister düşümde...
seni seviyorum şu bebenin gülüşünde,
seni seviyorum şu ninenin bükük belinde....
anam...
gücünü verdin ya yüreğime...
yeter.
Bak, sevdiğim tüm insanlarda
senin sevgin var.
Hakkını helal et anam.
N’olur sütünü haram etme.

Canlardan bir can



----------------------------

SERAP ÖZALTUN