Sevgili...
Yine bahar gelip vurdu kapımızı.
Ben ki yaktım bütün anılarımı
Bölüştürdüm bütün şiirlerimi kayıp çocuklara.
Film bitmedi son yazmadı henüz.
Takılıp kaldım yıllar öncesinin Eylüle çalan bir yazında.
Hiçbir cemre dokunmadı bana ısıtmadı yaz güneşleri.
Durup durup kendime yaktım yıllar boyu
Onun için biraz is kokarlı başım
Onun için dağınık biraz saçlarım.
Ben ki bir dolu damıtılmış hüzündüm.
Korkardım bahara dokunmaktan olaki solardı yüzü
Korkardım Eylülleri azgınlaştıran baharı tutuşturan adam olmaktan.


Sevgili...
Her gece bir Züleyha düşü görüyorum sen gibi
Düşüyorum içimin kuyularına durmadan.
Yarım yamalak bir senaryo oysa herşey
Uyanıyorum ki çoktan silinmiş bütün repliklerim.
Budur ürkmüşlüğüm budur gizlenmişliğim
Sabrım beni ancak buraya kadar getirdi.


Yoruldum artık sevgili yoruldum karanfillere kan vermekten.
Anlayamadım bir türlü neden Eylül hep on biri doğurur?
Ve neden aşkın çocukları yoktur?


Oysa sevgili...
Bir Eylül günü saklandığım hayattan çıkıp gelmek isterdim şimdi sana
Birikmiş bütün baharlarımı adayarak
Koşarak duru taylar gibi yalınayak
Çatlasın isterdim damarlarım çatlasın
Ve damarımda akan hüzün bu aşka karışmasın.
Yazık ki yine de Eylül dolu ellerim yine de derin bir sızı içimde
Hüzünlü bir gülümseyiş bazen dudaklarımda.
Nasılsa biraz keder bulaşır her aşka
Her aşka biraz gözyaşı biraz kalp ağrısı.


Sevgili...
Bu senaryo bu kuyu bu Eylül bırakmaz beni.
Geleceksen sen gelmelisin hüzün kadar cesur aşklar takınarak.


Madem aşk cemresidir gönlün
Gönlüme biraz bahar biraz sen katarak....

MEHMET ALİ GÜNEŞ. 26 EYLÜL2009 BU GÜNÜM VE YARINIM OLAN İNSANA.....