Ne çok sözcük biriktirmişim
Ceplerimde,
İçinde sevgiye dair cümleler olan,
Öylesine doldurmuşumki ceplerimi.

Her bir sözcük ,teker ,teker eklenmiş.
Kalbimin ipek ceplerine.
Kimi zaman hüzünler olmuş...
Kimi zaman sevinçler.
Bazen de en büyük umutlarımı anlatmışlar.

Ya yapmak isteyipte yapamadıklarım.
Hayata dair yapmak isteyipte
Yapamadıklarım...
Söylemek isteyipte ,söyleyemediklerim.
Ne kadar da çokmuş meger.

Hay allah...
Meger ne çok şey söylemiş,
Ne kadar çok umud etmişim,
Nasılda kızmışım bazen,
Bencilliklere ve sahte yüzlere.

Neden susmuşum bilmem ki...
Niçin hep kaçmışım üzmekten,
Ve neden hep ben olmuşum üzülen.
Nasılda sıgdırmışım bunca sözcügü,
Küçücük kalbimin ipek ceplerine...

Tüm bunlara ragmen,
Hala söylemek istedigim,
Ama söyleyemedigim,
Yazmak istedigim,
Ama yazamadıgım,
O kadar çok cümle var ki...

Biraz daha dursun bakalım,
Kalbimin ipek ceplerinde,
Kimbilir?
Gün gelir bu zavallı yüregim
Yorulur artık taşımaktan.

Yorulur ve her bir sözcük
Tek tek dökülür,
Kalbimin ipek ceplerinden
Zamansız yağan yaz yağmurları gibi.
Aniden ve sağanak sağanak...

Hiç hesapsız ,kitapsız ,fütursuzca.
Korkmadan ,özgürce ve cesurca
Meger ne çok sözçük biriktirmişim
Ceplerimde
Bana ait ama beni anlatamayan....

Hülya Kanber.