7
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
911
Okunma
keyifsiz bir akşam
ölü doğuruyor yunusları
göz bebeklerimiz
sahile vuruyoruz
köpük köpük Ay ışığını
sonra kuruyoruz
anlıyorum ki
bu şehirde deniz yok
sen yoksun
ama hangi şehir
bu kadar gözlerindir
bilemiyorum
sıkılınca boğazım
içimde deniz olsan diyorum
gök yüzümde güvercin
ben en çok ellerinde olan
güvercinleri seviyorum
onlar en çok seni
sonra güvercinler
babalarının ardından ağlar
çocuklar her şeye güler
giden korkar mı
kendi olmadığı yerden
bilmek dahi istemem
uçurumlarda duran
Ay’ın altında bir mızrak gibi dik
gölgesiz sevgililerdik
uçup gittin içimizden
uzaklar şimdi manasız
yakın avuçlarımızda rüzgardır
5.0
100% (4)
Cevap Yaz