Dolaşırken avare şehrin ben kadar bir birine girmiş parke taşlarında,
çocuk olup oyunlar oynamak geçerken içimden.

sonu kayıp karanlıklarda kararmak,
belki kamufle eder diye koşmak delice bensizliğe.

Yağmura okşatıyorum yüzümü, yaşlarımı görmesinler artık.

Tek tek, bozuk para kadar kıymetsizken,
bakınca birikmiş, acımasız vakitleri eritiyorum.

Beni arıyorum hükümsüzdür ilanları vererek cadde afişlerinde.

Ne çare!
Uçsuz bucaksız girdaplarda,
dipsiz kuyularda,
kısır döngülerde unutmuşum kendimi,
Hayatın acımasızlığında debeleniyorken.

Gerekçesi sonra yazılmak üzere yazılmış karar gibi ertelemişim yarınlara,
en ağır cezanın infazını beklerken.

uzun, sessiz ve güçlü adımlarımda eziyorum; çürük, ezik, yorgun ruhumu,

Çatlayan dudaklarıma su, derdime derman, sığınacak bir liman,
Ya da,
Bekliyorum, adı umut konan bebeğin, acılarla yırtılan rahimden çığlıklarla merhaba deyip, gülücüklerle hoş gelmesini….

15/09/2009