Adý Mülteci

Daðýlmýþ bedenler,

Yýkýlmýþ evler

Ve saða sola savruk ölüler.

Sahne aynen bu….



Rahat kanepemde otururken

Orda kapkara bulutlarla kaplý

Gökyüzü altýnda

Mavi düþler kuran

Çocuklarý izledim.



Ufacýk bedenlerde

Saklanmýþ kocaman gözlerde

Korkunun en saf halini gördüm



Kýsalan gölgelerle sýzlýyorken

Hür vicdanlar,

Birileri hala vazgeçmedi

Ortadoðu Kasabý olmaktan.



Yýkýntýlar arasýnda

Ömrü harap

Yaþamý çalýnmýþ insanlar

Hepsi feryat,figan.

Yetmiyor hiçbiri,

Dinmiyor acý,

Dönmüyor giden.



Aðlarken toprak

Evren suskun dinledi

Bir halkýn yok ediliþini.

Ne bir ses

Ne bir soluk.



Herkesin kafasýnda ayný soru:

“Ne zaman bitecek bu vahþet..?”

Ama gel gör ki

Kýpýrdayan ne bir el

Ne bir parmak…



Bedeninde vicdan taþýmayanlarla gelen

Savaþ ve ölüm

Evinde oyuncaklarýyla oynayan çocuðu

Yurdundan etti.

O çocuk

Þimdi ülkemde

Ve adý

MÜLTECÝ.