Kýrýldý Iþýk, Açýldý Renkler

Soyundu ýþýk prizmada,
Son buldu þeffaflýk
Ve özü sakladý þey…

Doðuþa kanýttý kýrmýzý
Ýlkin o çaldý nesneye rengi.
Ardýç kuþu büyütürken içinde aþký
Kýzýlca kýyamet koptu..
Tutuþtu denizler,
Gün battý.
Þarabi kýzýllýkta
Mem, Zîn’e vuruldu..
Kaybettik günü gecede
Toprak kana doydu.

Yapraðýn yeþilden koptuðu anda
Dünya Sarý’ya durdu.
Ayrýldý düþler gerçekten
Sonuç yine hicran.
Yürekler yorgun,
Güller soldu,
Mevsim hazân oldu.
Hüzün acýya,
Sabýr Sarý’ya döndü…

Baharla yeniden uyanýrken umut
Adýmýz Yeþildi bizim.
Kar altýndan baþýný uzatan
Kardelenden geliyorduk,
Baharda yeþeren
Umuda doðru..
Kürtçe ezgilerle zýlgýtlar
Alanlarda havaya savruldu.
Yeþile büründü dallar
Ve adý Newroz’du…

Sudaki bütün yansýmalarda
sen vardýn Mavi.
Hüznü yasa boðdun,
Geriye tebessüm kaldý.
Umuda göç eden kuþlarýn
Ýsimsiz duraðý,
Surlarda rüzgarý bekleyen
Yüreði coþkun çocuktun.

Birleþti renkler yeniden
Þeffaflaþtý her þey
Ve þey öz’de kayboldu..