6
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
2077
Okunma

..
zamanı okşamayı öğrendi yüreğim,
kendimi parçalara ayırıp
hepsini ihtiyacı olana vermeyi öğrendim.
kimisini toprağa,
kimisini güneşe,
kimisini rüzgarlara vermek zorundayım
çünkü kararıyor toprak,
ve ağaçları kendilerini yakıyor.
insanlık ölüyor simin
bunu gözlerinde görebiliyorum
bunu iğrençlikler denizinde hissedebiliyorum
ve kokuyor,
insanlığın ayıpları kokuyor
ve günler bittikçe güneş batmıyor,
doğurtmuyor kimse yıldızları
oysa her birimiz doğurtmalıydık yıldızları
her birimiz yıldız olmalıydık
ve gök yüzü annemiz olmalıydı
maviler üstümüze yakışacaktı o zaman
maviler kan kusmayacaktı
insanlar ve tanrı kan kusmayacaktı.
zamanın ruhu, toprağın, rüzgarın, tanrının ruhu
hepsi bize bahşedilmişti,
öğrenemedik hiçbirini,
ve yok ettik.
şimdi paramparça ve tutsak kalmaya mahkum insanlığımıza
5.0
100% (2)