dudaklarından öptüm harfleri
kelime kelime düşerken siz
hep içim(d)e düş-tünüz
cümle tekrarı gibiydi hayat
kan bürümüştü gözünü
iki tarafı keskin bıçak
neresinden tutsak
düş kesiği


yine böyle bir eylül günü
sararmıştı ömrümüz
takvim takvim düşüyorduk yapraklardan
gelen güne ekmişken umudu
her gün
arar olduk dünü


sepya soğukluğu renklere boğuldu benzimiz
karanlıktı gülüşlerimiz
kuşlara intihar sahnesi gözbebeklerimiz
trajik sonlar asılı kirpiklerimizde
göğüs kafesimizde ise
salası çoktan okunmuş yüreklerimiz


önsözsüz hikayelerimiz
başından sonu belli olan roman artığı
saman sayfalarda günahların izi
sinmiş kokusu ihanetlerin sessizliği



yüreğimizin mavi dalgalarına
tüm şehrin pisliği dökülmüş
kara çalınmış köpük köpük
kurşuni bulutlar gök-yüzümüz
nereden baksan fırtına
dokunsan sağanak


bir paragraf ıssızlığı yalnızlığımız
içe çekilmiş mağrur dururken satır başı
önemsizdir altta ne yazdığı
bütünleşmiş cümlelerden farkı
büyük bir harfin gölgesindeki
gururlu asaleti
oysa
ağlıyordu bir başınalığı




Gülay Bulut