Sevgili hocam ben ve kardeşim orta yaştayız. Ben ortaokul sıralarındaydım kardeşim ilkokula gidiyordu. Babam tek memur maaşı ile bizlere bakmaya çalışıyordu ama aldığı para bir tarafımız köy olduğu ve babam onlara da yardım etmek zorunda kaldığı için bize yetmiyordu.

Bilirsiniz bezden spor ayakkabılarımız vardı. Şimdi de var. Benim ve kardeşimin ayağımdaki spor ayakkabıları her taraftan yırtılmıştı. O ayakkabılar olmadan öğretmenlerimiz beden eğitimine almıyorlardı bizi. Ben kardeşimin ve kendi spor ayakkabılarımı yorgan iğnesi ile yırtık yerlerini dikip giyerdik. Bir kalemimiz ve bir silgimiz vardı. Ortadan ikiye böler öyle kullanırdık silgi ve kalemi. Elimizde bir dilim ekmek varsa onu yarıya böler yarısını kardeşime yarısını kendime alırdım.

Biz böyle büyüdük dört kardeş. Şimdi her birimiz birlerlere geldik. Kimimiz hakim, kimimiz uzaman, kimimiz müfettiş. Ama özümüz hiç değişmedi ve hala aynı duyguları yaşıyor ve hala hangimiz zor durumdaysa ona yardıma koşuyoruz.


Ve şimdi benim iki tane çocuğum var ve onlarda aynı büyüdüler. Bizim gibi değillerdi her şeyleri vardı ama hiç şımarmadılar ve " bu benim" demeden paylaştılar.

Şimdi düşünüyorum çocuklar mı suçlu yoksa bizler mi. Onlar talep etmeden biz her şeyi ayaklarına götürüyor sonra da " neden böyle yapıyorsun" diyoruz. Galiba kendimizi sorgulamalıyız çocuklarımızın neden bu durumda oldukları sorusuna cevap bulabilmek için.

Sabahın ilk saatlerinde yine düşündürdünüz bizleri ve geçmişe götürdünüz beni.

Kutluyorum kaleminizi ve saygılar yüreğinize