simsiyah saçları omuzlarında,
yaprak yaprak bahar açıyordu
kendince sararmış solmuş bir bahar
suratından düşen bin parça,
etrafa hüzün saçıyordu
muhakkak altında mahcup olmak yatar
düşük bel pantolon, sırıtır yarı çıplak kalça
civarında kirpik kirpik adamlar
dünden kalma rimel rengini almamış
sabah mahmurluğu bakışlar sade
makûs dudaklarının takati kalmamış
eğer tanışmak hevesi uyanırsa içinde,
ağızlığından çektiği tütünün dumanı alır
örülü duvarlardan hakikatler kovar
kimilerinin yaşamlarında kahır,
alabildiğine hayıflanmalar var
bilinenin aksine buruk ve
mesafelidir bir minneti sağ salimden
elimde bir fincan kahve
şu satırlar geçiyor gözlerimden,
fettan kızlar gibi birer birer
çiçeği burnunda hayat, fikirlerin sonu
federico garcia lorca’yı kurşuna dizdiler
ölürsem, açık bırakın balkonu…

raşit nadir,