BABAMI BEN ÖLDÜRDÜM BUGÜN

küçüktüm babam bırakıp gittiğinde..
kanserden öldü..
gitmemek onun elinde değildi..
ecelle sözleşmesi vardı çünkü...
anlaşmıştı.. kanserdi..
azraile verdiği tarih 1984 dü babamın
ve sözünde durdu...
işte asıl gerçek hayatla tanıştığım gün.. o gündü...
15 yaşımdaydım.
kızımın şimdi ki yaşında..
ne olup bittiğini anlayamadım
sap gibi kalmıştım koskoca bir yalnızlık ortasında..
boşluğa düşmüştüm sanki.. her yanım boştu..
şaşırdım başta.
hadi canım babam hiç ölürmü..
kesin bana şaka yapmıştır dedim
ertesi gün yağmur çiseliyordu
ben annem ve üç kardeşim
beyazıt camisindeydik
niye ordaydık yine anlayamamıştım..
neler oluyordu..
bir yere gittik.. çamurdu her taraf
mezarlıkmış orası
ben daha önce hiç mezarlık görmedimki...
onu mezarına koydular.. ben gördüm kefenli halini..
ama.. yok dedim bunlar da şaka yapıyor..
bir kaç saat ağladım.. oda herkes ağlıyor diye..
niye ağladıklarını bile bilmiyordum
ve ona inanmadım gideceğine..
babam çıkıp gelecek çıkıp gelecek dedim..
25 sene oldu dönmedi gittiği yerden..
ve artık anladım ki babam gerçekten ölmüş..
bunu farketmem uzun yıllar aldı..
çünkü o gittikten sonra hayatla olan kavgasında
artık ben tek kalmıştım..
ve korkunç bir azimle o yok ama
o yokken mücadelesini ben yapmalıyım dedim..
o döndüğünde afferim oğlum demesi düşüncesiyle..
yıllar böyle geldi geçti...
hiç yıkılmadım ve hiç yenilmedim..
ta ki
bugün babamın gerçekten öldüğüne kendimi inandırdığımda
bütün yollarım kapandı.. çaresisliğim hat safhada..
işte ben şimdi kırk yaşımda yetim kalmışım..
benim babam aslında bugün ölmüş..
hani birgün ağlamıştım inanmamıştım dedim ya canım
işte artık şimdi ağlamalıyım 25 sene sonra..

Mustafa Narin