Biz beraber yürürdük
Bu şehrin kan kusan
Pusu kurulu, mayın döşeli sokaklarında.
Beraber ıslanırdık yağan yağmurun altında
Şimdi Artık yağan her yağmur
Seni ve senli günleri anımsatıyor bana



Hatırlıyor musun sevgili ?
O yağmur yağdığı geceleri
Hani yağmur yağıyordu ya her buluşmamızda
Sonra
Sonra içimiz ısınsın diye
Şehrin sinema salonuna atıveriyorduk kendimizi
Fotoğraflar çekerdik birbirimize sarılırdık
Bazen
Öyle bir aşk filmi olurdu ki sinema perdelerinde
Duygulanırdık, birbirimize sıkıca sarılıp ağlardık
Ve
Hiç sinema salonunda çıkmak istemezdik ikimiz de



Hep o sinema perdelerinde ki
Aşk filmini izlemek istiyorduk
Hayatımızın son anına kadar filmin başrol oyuncalarının
Dillerinden düşürmediği seni seviyorum kelimesi
Hep kulaklarımızda çınlayan o iki sözcüklerle yaşamak istiyorduk
Ama film amansız bir anda bitiyordu ve
Ve sinema solunun kapılarına kilit vuruluyordu
Sonra gözlerimizden dökülen yaşlarla
Kol kola sokaklara düşüverirdik sinema çıkışında
Ve kendimizi o gecenin ayazında, yağmur altında
Bir an Atatürk parkında bulurduk
Gökte ki yıldızlara dalardı gözlerimiz
Ve gözyaşlarımızla birbirimize sarılır hayallere dalardık


Ama şimdi o güzel günler yok artık
Yok sevgili! yok
Sen beni o sinema salonlarında yalnız bıraktın
O yıldızların saymasını bana bıraktın
Artık o aşk filmlerin tadı da yok heyecanı da
Şimdi kan kusan puslu mayın döşeli sokaklar da yalnızım sevgili
Ve sana sesleniyorum gel artık gel ne olursun gel .
Beni
Beni yalnız bırakma bu mayın döşeli sokaklarda
Ansızın seni düşünürken bir mayına basarım
Göç eder giderim bu yalan dünyadan
Seni yalnız bırakmak istemiyorum sevgili
Sen beni her ne kadar yalnız bırakmış olsan da