8
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
1123
Okunma
Çöktü topraktan evim,
Altında bir ben kaldım.
Zannederdim bir devim,
Alçaldıkça alçaldım.
Oracıkta ağladım,
Duymadı kimsecikler.
Geç de olsa anladım,
Yaklaşınca böcekler.
Ziyâfet bir ziyâfet,
Seviniyor çıyanlar,
Bir kıyâmet, bir âfet,
Beni kemikler anlar.
Gerçek oldu bir hayâl,
Yalan onca hevesler.
Uzakta, hayal meyâl,
Ardı ardına sesler.
Duyarım da burada,
Bir türlü konuşamam.
Bir perde var arada,
İsterim, kavuşamam.
Döküldü kaynar sular,
Şu başımdan üzeri.
Kapandı bütün yollar,
Ne ileri ne geri!...
Eyvah, eyvah diyorken,
Annemin sesi geldi:
Kalk!... Gerçi vakit erken,
Dedi, aklımı çeldi.
Ankara, Ağustos 2009
Cevap Yaz