Karanlıkta uyuyamıyorum sen gittiğinden beri,
Nedenini bilmiyorum ama,
4 yaşındaki çocuklar gibi annemin koynuna koşuyorum gecenin bir yarısı
boş koridoru alel acele koşuyorum
fakat kapıyı açtığımda bomboş odada zifir karanlıkta kalıveriyorum,
annem yok artık…
büyüdüğümü hatırlıyorum istemeden de olsa!
Sonra seni hatırlıyorum,
Titrek bir mum alevinde göz gözü ne kadar görürse o kadar körüm sana
Sevdana…
Ellerim usulca resimlere gidiyor korka korka
Ne ağlayabiliyorum ne gülebiliyorum baktıkça…
Gülümsemelerimi alıyor kederim,
Sevdanla çarpıp ayrılıklara bölüyor,
Ve sen fotoğraflardan haykırıyorsun bana;
Yine suçluyorsun acımasızca!

Terkedilmiş bir evde üstüm açık uyanıyorum rüyalarımda;
Seni arıyor ellerim gözlerim,
Yoksun hiçbir yerde ve ben;
Yine çocuk oluyorum adını sayıklıyorum defalarca!
Ne söylesem kar etmiyor;
Sen çoktan gitmişsin bile…
Oyuncağı elinden alınmış o çocuk;
ağlamaktan yorulmuş gözlerle,
Usanmadan seni arıyor!
Ama nafile…