Yoksul umutlar diyarında dürüldü anılar;
Yalnızlığımın bulanık sularında özlemler,
İçimin tufanlarında, buruk düşler savrulur.
Suskun mahzenimin yosunlu duvarlarına,
Esmer gecelerden, sabır çentiği atılır.
Bu kaçıncı üfleyişim, yağı tükenen kandillere?
Yalnızlık tabakasından hoyrat ellere,
Daha kaç hasret tütünü sarılır?

Kim demiş çınarların ayakta öldüğünü?
Sensiz, yürüyen bir cesedim unutma!
Bu yüreği, lime lime böldüğünü,
Dipsiz kuyulara attığını unutma!

Acı kapsüller dindirmez sancılarımı;
Ancak gözlerin susturur, inleyen acılarımı.
İki gezegen gibi ışıldayan gözlerin,
Hangi şehrin gecelerine kandil?
Yorgun tayfalar sallarken mendil,
Hangi sularda denize fener?
Sevinir, kıyıları düşleyen gemiler…

Ay tutulur, fersiz yanar sokak lambaları,
Her gece anlarım ki tadım yok, ışıksızım.
Mevsimleri değiştiren gözlerinden uzakta,
Susuz vahalarda yavan, katıksızım.
Mahsur koylarda, sandallarım tuzakta;
Alaboraya ramak var, barınaksızım.
Oysa ruhum kundaklardı dizlerinde;
Karanlık, şafağa yürürdü gözlerinde…

Islanmış düşlerimi kuleden sarkıtarak,
Akdeniz güneşinde kurutuyorum.
Gönlüme sensizliği yoldaş yaparak,
Şimdilik kendimi avutuyorum.
Nadasa bırakıyorum özlem ovalarımı,
Yüreğime bir ilmek daha atıyorum.
Sağanak gibi, yıka tozlu dallarımı;
Yeniden, bahara döndür havalarımı…


29.07.2009
Muhittin Alaca