ben seni şiir yazarken unuttum
sen beni birkaç fotoğrafta aradın
ne tükürdüysem biçare yuttum
gıkı çıkmaz, tahammüller dargın
ne mümkün, yaranamadım
ben seni şiir yazarken unuttum
telefonlarına çıkmadım, çıkamadım
kim bilir, belki gücendin
telafisine dair olanca bir gayret,
ne dil damak kuruttum
aldırmayan sen yine sendin
darılmana bıkmadım, bıkamadım
estiğince içerlemelerinde hep hayret
gözlerinde olanca bir buluttum
simsiyah bir bulut, azabından yılacak
omuzlarından güneşi silkeceksin
dudaklarından birkaç söz dökülecek
gözlerim fal taşı gibi açılacak
belki senin şiirini yazarken,
aklımı başımdan alacak;
belki de felaketim olacak nefesin
elbet ıskarta çıkar sözler bazen
isyanında bin kişi ölecek
ve şüphesiz başı çekeceğim ben
bu hengâme benim, biliyorsun
ve sen, bu katliamdaki tek masum
kalemler kırar gibi kahreden
her hükmüne ince bir boyun
vurulacak son sözünde hemen
ben seni sende unuttum…