Aman Allah ım neredeyim ben böyle..
ne oldu savunmasız dygularımın çoşkunluğuna
etrikalarla mücadelem neden, neden savruluşlarım..
bi insan bu kadar çaresizliğe saplanabilir mi?

gidecek yerim yok, değişmek ölüme eş..
susuşlarımın cezası bu kadar ağır olmamalıydı
bu denli tükenecek kadar kötü değilim..
çektiklerim yetecek diye ümit edemez oldum..

yalandan soğutuluşum çok eskilere dayanır..
sürülen acı biberlerin sancısı hala yüreğimde
doğruluğa saplanarak sonunu hazırlayabilir mi insan?
kendi eliyle kendi hayatını çıkmaza sürükleyebilir mi?

hiç çıkmamalıydım o güvenli sığınağımdan..
hiç aramamalıydım bulamadıklarımı el kapılarında
kimseye göstermemeliydim, içimdeki sonsuz sevgiyi
öylece paslanmalıydım çöplüğümde, daha beter olamazdım..

inanmanın gücüne başka hangi güç erişebillir ki..
en derinlerinde hissedip tutkuyla bi yolda ilerleyebilmek..
hiç birşeyi düşünmeden yüreğinle yılmadan sürüklenebilmek..
peki ya bu gamsız hayat seni de inançsızlşatırırsa... bu korkunç!

dayanacaksın, ölüme gülüp geçtikten sonra yaşamaya devam..
hiç yıkılmamışsın gibi, ihanete uğramamışsın gibi insanlarca..
gülmeye devam, yüreğindeki güvensizliğe aldırmadan aldanmaya devam
sanki hiç dağıtılmamışsın, örselenmemişsin gibi insanlarca..