Ağlamak istiyorum anne..Her zaman sonlarım baş oldu benim,
Ve hayallerim güç oldu..
Nedenini sorma bana,
Söyleyemediklerim, anlatacağımdan binlerce kat fazla sana..
Yorulmandan, üzülmenden korkarım ama
Dinleyeceğini, anlayacağını bilmemdendir cesaretim buna…

Yorgunum anne..nedendir dizlerimin bunca dermansızlığı?
Oysa sen mücadeleyi öğretmiştin bana..
Bilemedim kıymetini, anlayamadım şefkatini.
Değmeyecek şeyler için ne kadar da çok kırdım kalbini…
Ama kavrayamadım anne,senden başka beni anlayanın dinleyenin ,sevenin olmadığını..

Gerçek sevgiyi vermişti ya hani senin kalbine Yaradan;
Ben onu hep beyhudede aradım durmadan..

Yavrum derdin, gözlerimin içine bakıp.
Dünyaları kuşatırdı merhametin..
Saflığın ,samimiyetin yansırdı söylediğin her söze..
O zamanlar bilmezdim bu sözlerin kıymetini..

Çok suçluyum anne,çok pişman,bir o kadarda mahzun..
İsyanım kendime,
Ağlamayan gözlerime,
Anlamayan yüreğime,
Dağlanmayan bedenime,
Kırgınım kendime…

Çok suçluyum anne, çok pişman, bir o kadarda mahzun…
Şimdi isterdim ki yıllar tersine dönsün;
İçimdeki yangın sönsün,
Yapmak istediklerim ve her zaman içimde hissettiklerim görünsün..
Ama yılların ve zamanın acımasızlığını bilemedim,
anlayamadım anne..

Her zaman bir yangın yeri oldu yüreğim;
İnan öyle büyük zaferler büyüttüm ki senin için yüreğimde..
Fakat bunları dökemedim ne kaleme, ne sözlere..
Aslında sen hep anladın beni;
Oysa ben hep tersten anlattım hislerimi.


Keşke diyorum anne, keşke bu kadar yormasaydım seni…
Çok suçluyum anne,çok pişman,bir o kadarda mahzun..
Bütün kızgınlığım kendime,
Yolumu kesenlere..
Zafere ulaşmayan hayallerime..
Kırgınım kendime..

Sen öyle bir güçtün ki benim için;
kızgınlığımı bile sade sana yansıttım sebebini bilmeden..
Sen anneydin ya hani sormazdın yavrundan hiçbir neden..
Ama anlamam güç oldu bunları zamanın içinden geçmeden…

Hani bağırırdım ya sana, hani söylediklerini dinlemezdim ya,
Aslında öyle değildi anne;
fark etmeden işlemişsin yüreğime..
Hayata atılınca anladım senin neler kattığını benliğime..
Ne çok değer verirdin bana,şimdi düşündükçe kızıyorum kendime..

Sen öyle bakardın ki bana,herkesten bu ilgiyi,bu yakınlığı bekledim..
Belki de en büyük yanlışın bu oldu bilemedin..

İnsanları tanımam geç oldu anne,
herkeste aradım senin merhametini,sevgini..
Dostluk kardeşlikte başka şeydi..
bulamadım sendekinin benzerini..

Ah.. anne ahh..yağmurla birlikte ağlıyorum bu gün;
Kendime ağlıyorum,
İnsanlara ağlıyorum,
Gençlere ağlıyorum,
Kaybettiklerimize ağlıyorum,
Senin bana verdiğini evlatlarıma veremeyişime ağlıyorum…
.
Biter mi anne bu yangın?formülünü söyle bana..
Ben hala senin parçan ve yanı başında..
O kadar gözyaşı döktürdüm ki aslında sana;
ama inan bana anne farkında değildim..
Bende ağlardım delice,sana yaşattıklarım için..
Bilirdin beni anlardın, kızmazdın yinede, tanırdın yüreğimi,
Bilemedim kıymetini…

Şu an gelsem,binlerce kez özür dilesem,..
Getirsem dünyanın bütün çiçeklerini;önüne sersem..
Bilirim istemezsin bunları,senin için yürekten gelen bir anne yeter..
Geç olmadan geleceğim anne;
bitirmezse eğer beni içimdeki bu keder.




Dizlerinde ağlayacağım kendimin ve bütün insanların yerine..
Neden diye sorma bana..
Geç gelen bir pişmanlık desem inanır mısın ki buna?
Ah anne ahh.. Özlemin sardı her yanımı, kurtar acılardan vefasız yüreğimi…
Eskisi gibi bak gözlerime..
Kuşat merhametinle büyüyemeyen ellerimi..
Şimdi gelsem..hemen..geç mi olur anne??