Ren kıyılarında iki sevdalı
Nasılda mutluydu o güne kadar
Kara yürekli kara bir prens
Bu güzel sevdayı gölgeliyordu
Güzel Lorelay’ın evinde prens
Alırım diyordu kendinden emin
Lorelay,Maximilian ile mutluyum derken
Evine döndü güneş batarken

Bahçeden girince şaşırdı birden
Misafirler var ev de diyordu
Girdi salona babası kalktı
“Gel kızım bu Prens Andrea”dedi
Prenste o an da kalktı yerinden
Hemen Lorelei’nin tuttu elini
Sinsice gülerek öptü elini
“Sen çok güzelsin Lorelei”dedi

Prens Lorelay’ı yakından gördü
Kaderse ağını bak çoktan ördü
Gece boyunca prens peşinde
Dolandı durdu güzel Lorelay
Sabah Ren’e koştu Lorelay yine
Göz yaşı sel oldu bakarak düne

Lorelay sinede açıldı yaran
Var mı ki böylesi sevdayı gören
Bu sevdaya tanık oldu işte Ren
Sanmayın coşup da Ren çağlıyormuş
Aslında her gece Ren ağlıyormuş

Maksimilyan bekler sevdiği gelmez
Gidip lorelay’ın göz yaşın silmez
Saatler hiç geçmez akşamda olmaz
Bir çığlık sesidir kulaklarında
Sular da bulandı bulaklarında

Günler sonra buluştu iki sevgili
Anlattı Prens’i Maksimilyan’a
Şu deli yüreği bir korku sardı
Başı şöyle döndü Dünya karardı
Bir şey söylemedi lâl oldu dili
Koparacaklardı ondan bu gülü

Buruk bir veda/yla ayrıldı candan
Geceler ayaz geceler kara
Açtı yüreğinde onulmaz yara
Çekip gitse olmaz uzak diyara
Geceler zından,geceler kabus
Deli deli atma sus yüreğim sus
Ren kıyısında yüzen kayıklar
Bir sevdalı Lorelay adın sayıklar

Sadık Dağdeviren
Aşık Lüzumsuz