İşte, bâzan “ bildiği doğruyu söylemek “ de kalp kırmaya neden oluyor değerli şair. Buradaki ince çizgiyi ayarlamak zor zanaat!

Sosyal hayat, ilişkiler, insana bakış, muamelat olarak çok haklı gerekçeler sıraladınız. İnsan nasıl davranması gerektiğini düşünüyor gerçekten. Hz. Ömer’in (r.a) ashabı ile söyleşi insanın aklına geliyor;

- Ey ashabım! Beni bir yanlış içinde gördüğünüzde ne yaparsınız?
Kılıçlar sıyrılıyor ve Ömer’e (r.a) uzanıyor:
- Seni bunlarla düzeltiriz ya Ömer!
..Ve, Ömer (r.a) şükrediyor böyle arkadaşlara sâhip olduğu için..

Ama, günümüzde bazı uyarıları yaptığımızda yüzler asılıyor, kırılmalar ve darılmalar başlıyor,iş kişiselleşiyor ve altında nedenler aranıyor.

Öyleyse ne yapmalı, nasıl davranmalıyız?

İşi şiire indirgediğimizde ise; şiirdeki şiirsel ve teknik hataları yazmaya korkar olduk maalesef! Kimin kırılacağını, ne kadar kırılacağını, nereye çekeceğini tahmin bile demiyoruz. İyi de, hatırlatma ve uyarıları yapmayalım mı? Herkesin görmediklerini ya da görüp söylemedikleri, söyleyemediklerini hatırlatmayalım mı?
O zaman da şiir bize kırılmaz mı?

Ben sizin gibi gönlü bol bir arkadaşın; “ Bildiğim doğruyu gelir söylerim “ sözünden cesaret alarak ama ; “ Çok bilirmiş gibi söze başlama “ uyarısıyla da haddimi bilerek bir iki hatırlatma yapmak istiyorum müsaadenizle..

1) Şiirin genel yapısı itibarıyla anlamsal çelişki yaşanmasa da;
a) “ gönül “ ile “ harar ” ın yan yana şık durmadığını,
b) “ Sahtekarın hakkı yağlı kazıktır “ mısrasının şiirin içeriğine uygun düşmediğini,

2) Kafiye yapısı ve ayak kafiyeleri itibarıyla hatalar olmasa da; kafiye yapısının çok tanıdık ve bildik kafiyelerden oluştuğunu,

3) “ Sözlerim dosta mezar kazarsa “ mısrasında bir hece eksik olduğunu,

4) Anlamı, sesi ve akıcılığı son derece güzel olan bu şiirde, üstelik şairin buna gücünün yettiğini görerek mısra tekniği ve kelime seçimlerinde biraz daha özen gösterilmesinin hece şiiri adına daha güzel olacağını düşündüğümü

…söylemeliyim..

Dostça muhakkak!

Eyvallah..