Sana bir şiir yazmak istedim yine...
Ne oldu bana bilmiyorum
Önümde defter,
Elimde kalemim,
Öylece kala kaldı...
Havası boşalmış,
Balon gibiydi başım.
Boş,
Bomboş...
Sanki birileri,
Beynime bir şırınga sokmuş,
Ne varsa,
Ne yoksa,
Hepsini çekip, alıvermişti.
Sebep yok...
Hemen,
Yanlış yorumlara gitme.
Bir tuhaf,
Bir hoşum işte bugün...
Geçenlerde,
“Şiir yazamıyorum artık...”
Demiştin ya...
Şimdi sıra bende sanırım,
Ben de bazen yazamaz olurum.
Sanırım, ruhla ilgili bir olay bu.
Bazen, öyle an gelir,
Arka arkaya yazar insan...
Beyninden süzülen sözlere,
Yazan kalem yetişemez olur.
İşte bazen de,
Böyle,
İflas etmiş alim gibi,
Aklına, bir şey gelmez insanın.
Ama üzülme,
Geçici durum bunlar...
Birkaç gün sonra,
Yine eski haline dönüverir insan,
Ben hep olmuşumdur böyle.
Sonra eski halime dönerim...
Asıl önemlisi,
Şurada,
Kalpteki sevgi,
O sevda...
Ona bir şey olmasın.
Ötesi hiç önemli değil canım.
Sen, beni anlıyorsun değil mi?
Anlıyorsun beni...
Dedim sana,
Bak yine bir sürü söz,
Düşünce sundum sana.
İşte bu kadar...
“BÜLBÜL GÜL DALINA KONDUKÇA
DAHA ÇOOOK FERYAT EDER...”
Şu hasret yok mu?
Şu hasret...
Ahhhhh... Ahhhhhh.

08. 08. 2009
Suat TUTAK
(Yeni yazılmış şiirlerimden.)