İKİLEM

Karanlıkta ışıksız kalınca
Korkup sıkılıp darlanınca
O zaman geliyorsun
Bir ışık diyorsun
Sanki ben lambayım

Aşk diyorsun bazen/yangınlarda
İmkansızlıklarda delice bir sevda
Bir sızı ki amansız/sol yamacımda
Diyorsun
Hiç değilse biraz sevgi
İnsanlık adına

İnsafsız bir kalemsin bazen
Ucundan zehir damlayan
Acımayan
Ağlatan
Bazen ince uçlusun sanki
Hüzün şarkıları mırıldayan
Ağlayan
İsyan edensin bazen
Bazen yalvaran
Bazen de keskin bir sirke
Kendi küpünü yaralayan
Diyorsun da
Neyi konuştuk ki biz/diz dize oturup
Nereleri gezdik ikimiz/el ele tutuşup
Güldük mü hiç/hiç ağladık mı birlikte
Nerede öpüştük mesela
Hangi dağın yamacında
Hangi ağacın altında
Neyin sevdası bu
Neyin aşkı
Ne biçim ikilem ki
Hangi paydadaydık/hangi gün
Neyi paylaştık/bir olup bir gün
Nerede
Kuru bir ekmeğin ince diliminde
Bir bardak çayın kırmızı deminde
Hangi sevinçte
Hangi üzüntüde
Ve
Ne zaman geç/ne zaman erken
Bilememişken
Ve
Yar değil arkadaş bile olamamışken
Niye ki bu ikilem
Biliyorum ama
Sendeki gönül yarası
Kabuk bağlamamış da onun yangısı
Biliyorum
Sitem değil seninki, yürek ağlaması
Ama bilmiyorsun ki
Bendeki de vijdan/hey gidi
Neler neler
Ne bitmezlerin davası

Maralım maralım
Ey benim yaralım
Ve de belalım
Ne yapalım

Ben şişesiz lambayım
Ne söner ne parlarım
Öylece yanarım
Rüzgarım olma sakın
Yalvarırım...

Tevfik Tekmen. Ağustos/2009 Lüleburgaz