Herkes çok akıllı,
Herkes herşeyi biliyor,
Sanki kusursuzmuş gibi,
Seni hep yermekteler..

Akıl imanla bütündür bilmezler,
Aklı nefsiyle bir eylerler,
Sen suskun onlar hep söylerler,
Masum kusurlarınla zevk ederler..

Yaş olgun, yaş sabırla birleşmiş,
Yaş eğitimli yaş, kültürü görmüş,
Senden küçükler bunu görmezden gelip,
Kalbini cahilce katlederler..

Susarsın;
Suskunluğun edebinden gelir.
Konuşursun aklın;
Bilginden gelir.
Boş sözlere tebessüm ederken sessiz,
Sanırlar sen aptal, sen bilgisiz..

Gücüne gider tüm sözler,
İçini acıtırda haksız yargılar,
Nutkun tutulur adeta,
Başın öne eğik, konuşman nafile,
Ya Rab sabır, Ya Rab hidayet dersin..

Birgün bilirim;
Utanacak nefsin hükmettiği akıl,
Utanacak, semaya yükselen şer zanlar,
Gözler gözlerden kaçacak,
Azapla kıvranan kalpler,
Affet demeye dönmeyecek diller,
Lâl olmuş, hak helâlliği isteyecekler..

Sen yine saf-ı kalp ile,
İmanın verdiği merhametle,
Yine cahiller diyecek,
İçin hep acısa bile,
Belki, Allah için affedecek yine..