Aristo’su, Sokrat’ı düşünüyordu,
Düşüncelerini de açıkça söylüyordu.
Bizim düşüncesiz mukallitler,
Akılsız beyinlerine kilit vuruyordu,
Kraldan fazla kralcı kesiliyordu,
Kendileri gibi düşünmeyenleri,
Düşünce denizinde boğuyordu.
Yüce yaratıcıyı inkâr eden mukallitler,
Kurgulanmış beyinle düşünemiyordu,
İnsan, maymundan türedi diyerek
İlahi yaratılışa karşı geliyordu.
Evet, insanı hayvanlaştırmak,
Değerini aşağıların aşağısına indirir,
Allah’a gerçek kul olmayınca,
Şeytan, insanı eşeğe ters bindirir.
Amaç yok, hedef yok; tek istekleri nefis,
Bunun dışında düşünenler her yerde hapis.
Fikir mahpusları; göz göz, oda oda,
Düşünenler çil yavrusu gibi bir yuvada,
Düşüncelerini sakın ha dışarı yansıtma!
Yoksa kelepçe kokar bileklerinde.
Duygulu, duygusuz beyinlerde,
Savruk düşünceler yarış yapar,
Allah’ı bırakıp putlara tapar.
Akıl ya düşündüğünü söyleyemez,
Ya da söylediğini düşünemez,
Evet, gerisi arpa tarlası,
Suyu sarhoş eder, tozu beyni heder,
Düzen döner, çark döner,
Mantıksızlık denizine gider.
Gelin insanlığı düzeltelim düşünmekle,
Aklı eğitelim, hak yoluna gitmekle.
Beyni, beyinsizlik havuzunda boğmayalım,
Yüzelim tatlı su deryasında boğulmayalım.
Düşünen toplum ilerler, yüce yaratıcıyı bulur,
Aklıyla beynini çalıştırır, ilim yolunda solur.
Yüce yaratıcının emirlerine karşı gelmeyelim,
Beyinsizlik oyunuyla kalbimizi delmeyelim…

1991/Konya