Sancısı oldu bu yürek her çaresiz sevdanın
Sen bile kıymet bilmezken kim neylesin umutları….


Ben kimsesiz kalabalıkların dilencisiyim
İki adımlık sokakların başucunda
Hep bir yarımlık kalmış dilimde
Tutamadığım sözler veriyorum sana
Ve ertesi güne bir başka ben olup çıkıyorum karşına
Bir bilinmezliğe dönüşüyoruz seninle
Düğüm olup düşüyoruz uçsuz uçurumlardan
Kimseler tutamıyor sözlerimizden

Herkes bir köşede matem tutuyor geceye
Kulaklarıma takılıyor eski bir şarkının notaları
İçinde seni saklamışlar sanki
Çığlık çığlığa çınlıyorsun kulaklarımda
Kurtarmak istiyorum seni
Fakat
Sana attığım her adım
Kaçırıyor beni
Farkına varmadan uzaklaşıyorum senden
Ve sadece gözlerinden düşen hüzünleri görebiliyorum
Gecenin kör karanlığında

İsimsizliğim olup çıkıveriyorsun karşıma
Görenler seni soruyor
Ve ben bahaneler uydurup kaçıyorum
Ortamsızlıklardan
Giremediğim her mekanda
Seni anlatıyor tüm yabancılaşmış kelimeler

Alfabesiz düşler kuruyorum siyah gölgelerin peşinde
Nedensiz sevmiyorum seni
Çünkü seni sevmek için bir nedenim olamıyorsun
Ağlıyorsam vardır elbet bir çaresi
Ama değil ki bu senin dudaklarına bir hece olup
Süzülsün ellerinden avuçlarıma
Hep yarım hep yamalak
Umutsuz
Evsiz
Barksız
Bir çocuk korkaklığında
Düşemiyorum avuçlarına

Sarmak isterken seni
Kollarımda apansız ağrılar doğuyor
Ellerimdeki gül’ün dikenleri batıyor parmaklarıma
Ve kanlarım sızıyor parmak uçlarına
Sanki ayaklarımın altında ki sular
Kan kırmızısı bir renge bulanıyor
Yoksa gözlerimden düşen sızlayışlarım mı gördüklerim

Uzun alabildiğince
Sonsuz
Belki gidilmemesi gereken bir yola koyuyorum başımı
Biliyorum ki
Güneş doğmayacak bu sabah
Yağmur ıslatmaya meyilli zaten
Beyazların üşüştüğü saçlarımı
Her acı benden yana düşüyor
Uzun yaz ortasında üşüyorum kimsesizliğime
Ve dört mevsim yaşıyorum soğukluğunu
Yaşamak deniyorsa buna

Aslında yoksul taş kaldırımların koynunda ölüyorum
Çırılçıplak umutlar avuçlarımda
Yaşanması gereken ne kadar acı varsa
İçim de saklayarak düşüyorum hayatın mahpusluk zindanlarına…

Şair Ceketli Çocuk